Αγαπημένοι μου Αδελφοί Ουκρανοί,
Αυτή τη Μεγάλη Ημέρα για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, που όλοι μας αντικρίζουμε τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό να είναι νεκρός, καθημαγμένος, ματωμένος, βασανισμένος, φαινομενικά εξουθενωμένος και αδύναμος, και να τίθεται στον σκοτεινό και ανήλιαγο Τάφο, η σκέψη μου αυτονόητα έρχεται σε εσάς, στον πολύπαθο και πολυβασανισμένο Λαό της Ουκρανίας, που εδώ και δύο μήνες υφίσταται μια βάρβαρη, αντίχριστη, απάνθρωπη και εγκληματική εισβολή από έναν λαό που κατ’ όνομα θεωρείται «Ορθόδοξος», αλλά στην πράξη και στα έργα του αποδεικνύει ότι είναι χειρότερος από κάθε ειδωλολάτρη και αντίθεο όχλο της Ιστορίας.
Αδελφοί μου Ουκρανοί,
Τα λόγια σίγουρα δεν μπορούν να σας παρηγορήσουν για τις απώλειες, για τα χιλιάδες αθώα θύματα του άδικου και ανήθικου αυτού πολέμου, για τις κατεστραμμένες πόλεις, τα ερειπωμένα σπίτια, τις αφανισμένες ζωές. Και στόχος μου δεν είναι η παρηγορία ή το χτύπημα στην πλάτη.
Ένα μόνο σας ικετεύω να αναλογισθείτε, με την άνεση του χρόνου και την ψυχραιμία που απαιτείται για τον καθένα από εσάς. Σκεφθείτε, ποια να ήταν άραγε τα συναισθήματα και η ψυχολογία των Αγίων Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού μας κάτι μέρες σαν κι αυτές, όταν έβλεπαν τον Κύριο και Διδάσκαλό τους -ναι Εκείνον που μπροστά στα έκθαμβα μάτια τους είχε κάνει τόσα μεγαλειώδη και πρωτόγνωρα θαύματα- να σύρεται ως κακούργος, ως αδύναμος, ως τελειωμένος, ως ανήμπορος από δικαστήριο σε δικαστήριο, από ηγεμόνα σε ηγεμόνα, από αρχιερέα σε αρχιερέα, να συκοφαντείται, να υβρίζεται, να βλασφημείται, να αδικείται, να ταλαιπωρείται, να μαστιγώνεται, να εμπαίζεται, να λοιδορείται, να βασανίζεται, και, τέλος, να καταδικάζεται στον πλέον ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο του Σταυρού…